Sztandary, sztandary...

Sztandary cechowe to symboliczne znaki, które od wieków towarzyszyły rzemieślnikom, wyrażając ich przywiązanie do tradycji, patriotyzmu oraz więzi zawodowej. W Polsce ta tradycja ma swoje korzenie w XIV wieku, kiedy to pierwsze sztandary zaczęły pojawiać się w cechach rzemieślniczych. Na sztandarach często widniał patron cechu, najczęściej święty, a także symbole związane z daną branżą – na przykład młotek, kielnia czy kleszcze. Sztandary były nie tylko ozdobą, ale także ważnym elementem jednoczącym członków cechu i podkreślającym ich wartości.

Tradycja posiadania sztandaru podkreślała ich znaczenie i przynależność do elity zawodowej. W przeszłości sztandary były także nośnikami patriotyzmu, szczególnie w czasach zaborów i w okresach wojen. Do dzisiaj, sztandary cechowe pełnią rolę swoistego łącznika rzemieślników z ich historią i tradycjami, stanowiąc jednocześnie symbol szacunku dla zawodu i jego wartości.

W Słupsku, w sali tradycji Cechu Rzemiosł Różnych, znajdują się sztandary wielu cechów, takich jak piekarze, wędliniarze, stolarze czy fryzjerzy. Najstarszym z zachowanych sztandarów jest sztandar cechu piekarzy z 1947 roku, który jest przechowywany w Muzeum Chleba w Ustce. Pozostałe sztandary, starannie haftowane, są wystawione w siedzibie Cechu w Słupsku, gdzie pełnią rolę edukacyjną i przypominają o wieloletnich tradycjach rzemieślniczych.

Dla młodszych pokoleń sztandary te stanowią symbol przynależności do rzemieślniczej tradycji, a dla starszych – ciągłości i dumy z wykonywanego zawodu. Podczas ważnych uroczystości rzemieślniczych sztandary eksponowane są przez poczty sztandarowej, podkreślając historyczne i patriotyczne wartości, które one reprezentują. Sztandary te, będące częścią historii rzemiosła w Słupsku, wciąż pełnią funkcję łączącą rzemieślników z ich przeszłością i tradycją.